Brave New World (Aldous Huxley)

Πρόκειται για ένα βιβλίο που περίμενε στο ράφι μου 20 χρόνια. Είχα διαβάσει, σαν μαθητής ακόμα, το “1984” του Όργουελ, και δεν το είχα απολαύσει ιδιαίτερα. Λίγα χρόνια μετά, σαν φοιτητής πλέον, άκουσα για το “Brave New World” (Θαυμαστός Νέος Κόσμος), και ότι αυτό ήταν έμπνευση για το “1984”, όμως με έναν άλλο πολύ διαφορετικό τρόπο (πρίν λίγες μέρες έμαθα ότι το “Εμείς” του Γιεβγκένι Ζαμιάτιν ήταν ενδεχομένως πηγή έμπνευσης για το Brave New World, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα το διαβάσω). Όλα αυτά τα έργα αφορούν ένα δυστοπικό μέλλον, με απολυταρχικά καθεστώτα, όπου η σημασία του μεμονωμένου ανθρώπου έχει εκμηδενιστεί.

Αγόρασα το “Brave New World” στο πρωτότυπο κείμενο από τον Ελευθερουδάκη στην Πανεπιστημίου και δεν κατάφερα να διαβάσω περισσότερες από λίγες σελίδες τότε. Διάβασα όμως το “Πύλες της αντίληψης” του ίδιου συγγραφέα που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, και όλα αυτά τα χρόνια άκουγα/διάβαζα για την τόσο σύγχρονη ματιά του Huxley στο θέμα της τεχνολογίας και της κοινωνίας σε αυτό το βιβλίο.

Το ξεκίνησα το χειμώνα, και πραγματικά με συνεπήρε αλλά σαν ένα έργο επιστημονικής φαντασίας. Η διαπαιδαγώγιση (conditioning) των μωρών κατωτέρων κάστων να αποφεύγουν τα βιβλία και τη φύση, το πως εκπαιδεύονται να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους και να μην αναζητούν την προσωπική πρόοδό τους μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Συνέχισα να το διαβάζω μετά από ένα μικρό διάλλειμα, και το απολάμβανα αλλά δεν μπορούσα να αντιληφθώ το βάθος του και γιατί έχει θεωρηθεί αριστούργημα. Μέχρι που έφτασα κοντά στο τέλος, όπου ο Mustapha Mond αντιμετωπίζει τους 3 αντιφρονούντες φίλους, όπως μόνο ένας σπουδαίος ηγέτης μπορεί. Με ρηξικέλευθη ειλικρίνεια, χωρίς να κρύβει τίποτα, ενώ σαφέστατα τους ποδηγετούσε. Εκεί, σε μόλις 4 σελίδες παρουσιάζει το σύγχρονο τρόπο σκέψης, το μηχανισμό ελέγχου που έχει εγκαθιδρυθεί, σχεδόν καλοκάγαθα, με σκοπό τη πρόοδο του πολιτισμού. Νόμιζα ότι διάβαζα κάτι που γράφτηκε σήμερα, όμως γράφτηκε το 1932. Με έκανε να αναρωτιέμαι τι κόσμο θέλω εγώ, και η ενδοσκόπησή μου με τάραξε.

Νιώθω ότι διάβασα άλλο ένα συγκλονιστικό βιβλίο, που όμως, ίσως λόγω της διαπαιδαγώγησής μου, νιώθω ανήμπορος να χρησιμοποιήσω τα διδάγματά του.