DCX 212 Μήδεια: Εργοτάξιο (Ζ.Δ. Αϊναλής)

Ηταν πριν λίγες μέρες που μου μίλησε για το νέο έργο του. Ήξερα ότι πάντα γράφει κάτι, κάποιες φορές είχα προσπαθήσει και να διαβάσω γραπτά του από το περιοδικό που εκδίδει αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν ήταν προσπελάσιμα από μένα. Για ποιον είναι η ποίηση όμως αν δεν είναι για τον απλό κόσμο; Για μια ομάδα εκλεκτών; Χρειάζονται αυτοί την ποίηση; Υποτίθεται έχουν την ανησυχία μεσα τους. Τους κατατρώνε συνέχεια βαθιοί προβληματισμοί. Η ποίηση πρέπει να είναι για αυτούς που δεν μπορούν να την ερμηνεύσουν. Αυτό σκέφτηκα και πήρα κουράγιο να διαβάσω το έργο του.

Αυτό φυσικά δε με έκανε αυτόματα να το καταλάβω. Υπήρχε όμως κάτι που με τράβηξε. Η ιστορία της Μήδειας και του Ιάσονα. Το θεωρώ προυπόθεση για να μπορέσει κάποιος να παρακολουθήσει το ποίημα. Αν και κάτι μεσα μου, μου λέει ότι η ιστορία είναι το μέσο για να μεταδοθεί το μήνυμα και όχι το μήνυμα το ίδιο. Ή το μέσο είναι το μήνυμα. Ορίστε πάλι φτάνω στα όρια μου… Από το τίτλο καταλαβαίνει κανείς ότι ο ποιητής θέλει να πει κάτι περισσότερο. Η εισαγωγή και ο επίλογος το κάνει αυτό σαφές. Τι σχέση έχει ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ, ο αστρονόμος Παλίζα και ο μικρός Πέταρ. Τέλοσπάντων, ας αφήσουμε και κάτι στους εκλεκτούς.

Το ποίημα είναι χωρισμένο σε 2 μέρη, 2 μονόλογους, του Ιάσoνα και της Μηδείας. Του Ιάσονα μου φάνηκε πιο δουλεμένος. Τα νοήματα που ήθελε να περάσει ήταν πιο προσπελάσιμα. Υπαρξισμός, ματαιότητα. Της Μηδείας, μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τη μοίρα της. Έπρεπε να διαβάσω και άλλες πηγές για να αρχίσω να καταλαβαίνω τη πράξη της. Μόνη, ξένη σε ξένο τόπο, αποξενωμένη ακόμα και από τον άντρα της, εκνευρισμένη από στην αδράνεια που την περιβάλει.

Αξίζει να διαβαστεί το ποίημα του Ζήση. Μπορείς να το ξεφλουδίσεις όσο θέλεις. Αν μη τι άλλο, Θα είναι έναυσμα για να διαβάσει κανείς περισσότερα για το σπουδαίο μύθο της Μηδείας και να αναλογιστεί ότι πρέπει να κάνουμε πράγματα και όχι να περιμένουμε αδρανείς την τραγική κατάληξη. Ψάχνω ακόμα όμως να βρω πως θα το κάνω αυτό. Ίσως χρειάζεται περισσότερη ποίηση.