Οθέλλος, Shakespear (Ελληνικά Γράμματα)

Αυτή την περίοδο, μια ανησυχητική και διαρκής ροή δυσάρεστων ειδήσεων για γυναικοκτονίες κυριαρχεί στην επικαιρότητα. Ειλικρινά δεν ξέρω άν είναι κάποιο σημάδι των καιρών ή πάντα ήταν εδώ, αλλά κοιτάγαμε αλλού. Κάπου άκουσα ότι με αυτό θέμα καταπιάνεται ένα έργο του Σεξπιρ, ο Οθέλλος.

Παρένθεση, δε θα ξεχάσω ποτέ σαν έφηβος, τον καθηγητή αγγλικών μου να φωνάζει στη τάξη ότι οφείλουμε να ξέρουμε τουλάχιστον ονομαστικά τα σημαντικότερα έργα του Σέξπιρ. Με απογοήτευση έμαθα ότι σε αυτά δεν είναι το Ρωμαίος και Ιουλιέτα που με περηφάνια είχα πει τότε. Για πληρότητα, τα έργα αυτά είναι τα “Άμλετ”, “Μάκβεθ”, “Βασηλιάς Ληρ” και “Οθέλλος”. Και θα ήθελα κάποια στιγμή να τα διαβάσω και να δώ.

Είχα ήδη διαβάσει το Μάκβεθ από εκδόσεις “Ελληνικά Γράμματα” σε μετάφραση και επιμέλεια του Βασίλη Ρώτα. Με είχε κουράσει, με είχε ταράξει, με είχε συγκλονίσει, αλλά τώρα λέμε για άλλο έργο. Έτσι αποφάσισα να πάρω από την ίδια σειρά τον Οθέλλο. Βλέπει κανείς ένα μικρό βιβλιαράκι, λέει θα το διαβάσει σε ένα Σαββατοκύριακο. Όχι, παίρνει πολύ πολύ παραπάνω και θέλει σημαντικό βαθμό συγκέντρωσης και φαντασίας για να διαβάσει και επεξεργαστεί κανείς θεατρικό κείμενο. Αλλά, πάλι, άλλο θέμα αυτό.

Περίμενα τον ομώνυμο χαρακτήρα να έχει σημαντικότερο ρόλο στο έργο. Το έργο όμως το κινεί ο κακός. Αυτός ο απίστευτος κακός, ο Ιάγος. Θα μπορούσα να φτάσω στα άκρα λέγοντας ότι αν απαγορεύονται βιβλία γιατί έχουν επικίνδυνο περιεχόμενο, πχ μιλάνε για παρασκευή παράνομων ουσιών, κατασκευή εκρηκτικών μηχανισμών κτλ, θα έπρεπε να απαγορευτεί και αυτό το βιβλίο καθώς δίνει μαθήματα φονικής χειραγώγισης. Πώς θα μανιπουλάρεις τριγωνικά κάποιον για να πετύχεις το σκοπό σου! Θα πεις κάτι στον Α που θα προκαλέσει μια συμπεριφορά στον Β που θα οδηγήσει τον Γ να εκραγεί για να πετύχεις τον σκοπό σου, χωρίς να μπορεί κανείς ακολουθώντας τη πορεία προς τα πίσω να φτάσει σε εσένα! Πώς θα ενισχύσεις στη συνέχεια αυτή την κατάσταση δημιουργώντας υπερφόρτιση!

Δε μπόρεσα να βρω σαφείς αναλογίες σε αυτό που γίνεται αυτή τη περίοδο με τις γυναικοκτονίες, και δεν το απόλαυσα τόσο σαν έργο. Δε πείστηκα, όπως στο Μάκβεθ. Αλλά ίσως αυτό είναι δική μου μειονεξία. Ίσως στο θέατρο να είναι αλλιώς.