Στη μικρή λίστα με βιβλία που είχα φέτος (2024) για την έκθεση βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως, είχα και ¨Το Κτίσμα" (Der Bau), του Κάφκα. Ήταν προτεινόμενο από φίλο και συνάδελφο που εκτιμώ πολύ και είδα ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια έκδοση από τις Εκδόσεις Άγρα. Το βρήκα, το πήρα. Κατά τη γνώμη μου ήταν πολύ ακριβό -κόστισε λίγο παραπάνω από 10Ε- για βιβλίο 70 σελίδων που κυκλοφορεί μάλιστα ελεύθερα στο Project Gutenberg. Εκ των υστέρων είδα ότι γνωστό βιβλιοπωλείο της Αθήνας το προσφέρει σε πολύ χαμηλότερη τιμή (γύρω στα 7Ε), οπότε ας μου γίνει μάθημα να μην ξανααγοράσω από Άγρα σε έκθεση βιβλίου.
Όσον αφορά το βιβλίο, καταφέρνει πολύ γρήγορα, ΜΑ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ, να σε βάλει στο φανταστικό, κλειστοφοβικό, αγχωτικό σύμπαν του Κάφκα. Πρωταγωνιστής για άλλη μια φορά ένα πλάσμα από το ζωικό βασίλειο που σκάβει τη φωλιά του. Μιλάει περήφανα για το έργο του, πόσο καλά σχεδιασμένο είναι. Του παρέχει προστασία από εχθρούς, ασφαλή διαβίωση. Σιγά σιγά όμως, αρχίζει να σκοτεινιάζει ο μονόλογος. Το κτίσμα δεν αρκεί, έχει σφάλματα, απειλείται, αναγκάζεται να μένει έξω για να ελέγχει το κτίσμα, φοβάται ότι θα χάσει τη περιουσία του, τον κόπο του. Και έτσι φτάνουμε μέχρι τη μέση της διήγησης. Δεν είναι τυχαίο ότι για όλη την υπόλοιπη διήγηση ο πρωταγωνιστής μιλάει για μια απειλή που νιώθει χωρίς να ξέρει από που προέρχεται. Είναι πραγματικός ο κίνδυνος; είναι παράνοια; Ο αναγνώστης πρέπει να αποφασίσει μόνος του.
Η τόσο προσβάσιμη αλληγορία του Κτίσματος με τάραξε. Πόσες φορές στη ζωή μου δεν επεδίωξα την άπιαστη τελειώτητα, πόσες στιγμές δεν απόλαυσα την ολοκλήρωση, αλλά πάντα έπειτα ματαιωνόμουν. Κρατάει μόνο λίγο, και πολύ σύντομα βρίσκεις το επόμενο σφάλμα που θες να διορθώσεις, βάζεις τον επόμενο στόχο. Ηρέμησε, αρκέσου, απόλαυσε. Ή όχι; Μέχρι πότε πρέπει να