Ήταν τέλος καλοκαιριού του 2023 όταν ολοκλήρωνα την ανάγνωση του “Εμείς και οι Φράγκοι” του Τσιφόρου. Το βιβλίο αφορούσε στην Φραγκοκρατία στην Ελλάδα και κυρίως στην Πελοπόννησο από την 4η σταυροφορία (1200) ως την επικράτηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ανέφερε δε συχνά το “Χρονικόν του Μορέως” ως πηγή πληροφοριών και το ιστορικό μυθιστόρημα, “Η πριγκιπέσα Ιζαμπώ” του Άγγελου Τερζάκη. Έμεινα εντυπωσιασμένος με όσα δεν ήξερα και ταυτόχρονα απογοητευμένος με το πόση λίγη πληροφορία κατάφερα να κατακρατήσω. Με την πρώτη ευκαιρία θα ήθελα να συμπλήρωνα τα κενά μου.
Όταν στην έκθεση βιβλίου στο πεδίο του Άρεως, τον Σεπτέμβρη του 2023, στον πάγκο της Εστίας, το μάτι μου έπεσε πάνω στο “Η πριγκιπέσα Ιζαμπώ” ένιωσα την ανάγκη να το διαβάσω. Ο πωλητής μου είπε ότι υπάρχουν δύο εκδόσεις, η πρωτότυπη (πολυτονική) και η μονοτονική επετειακή επανέκδοση. Προτίμησα τη μονοτονική αν και ο πωλητής πρότεινε την πρωτότυπη η οποία όπως είπε “διαβάζεται σαν ποίηση”.
Το βιβλίο δυστυχώς το βρήκα πολύ δύσκολα προσβάσιμο από μένα. Παρόλο που κατά τη συνήθειά μου όταν πάω κάπου να έχω ένα βιβλίο και “Η πριγκιπέσα Ιζαμπώ” ήταν το βιβλίο που είχα μαζί μου, κατάφερα μέχρι το καλοκαίρι του 2024 να διαβάσω μόνο 50 σελίδες από τις 600 και να μην έχω καταλάβει ιδιαίτερα τι γίνεται. Πολλές άγνωστες λέξεις, λέξεις που δεν έβρισκα ούτε στα λεξικά ούτε στο Internet. Κάποια στιγμή αρχές Ιουλίου το ανέφερα αυτό στον φίλο μου τον Ζήση, που είναι φιλόλογος, και συμφώνησε ότι είναι δύσκολο το λεξιλόγιο και το ιστορικό πλαίσιο και να δω αν το βιβλίο συνοδεύεται από κάποιο γλωσσάρι και επίμετρο τα οποία θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Και ναι, υπήρχαν και τα δύο.
Με νέα θέρμη ξανάπιασα το βιβλίο. Πρώτα διάβασα το επίμετρο. Ήταν του γιου του συγγραφέως και είχε στοιχεία της βιογραφίας του Τερζάκη και του πλαισίου στο οποίο γράφτηκε το μυθιστόρημα. Ύστερα κοίταξα το γλωσσάρι. Ήταν πεντασέλιδο με πολλές λέξεις που δεν υπάρχουν πουθενά. Την επόμενη μέρα ξεκίνησα το κυρίως μέρος του βιβλίου. Ήταν σε 3 μέρη με το κάθε μέρος να έχει περί τα 15 κεφάλαια. Διάβαζα περί τα 3 κεφάλαια την ημέρα. Ήταν καθηλωτικό, σε σημείο που δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει το εργασιακό μου ωράριο για να ξεκινήσω την ανάγνωση.
Αν και έκανε κάποια άλματα σε κάποιες στιγμές (κυριολεκτικά κάποιες φορές, όπως όταν ένας ήρωας πήδησε από κάποιο ψηλό παράθυρο κάστρου), μεταφορικά άλλες (όπως όταν από σύμπτωση συναντούσε ένας ήρωας κάποιον άλλο) η δράση ήταν καταιγιστική. Για τη λογοτεχνική του αξία δεν έχω τις γνώσεις και την εμπειρία να μιλήσω, αλλά σίγουρα προκαλούσε θαυμασμό η χρήση της γλώσσας από το συγγραφέα. Ιδιαίτερα μου έκανε εντύπωση η περιγραφή της πανοπλίας του επιτιθέμενου πειρατή/ναύαρχου στη μάχη του Ζόγκλου. Ομολογώ ότι για ενταχτώ στο ιστορικό πλαίσιο χρειάστηκε αρκετές φορές να αναζητήσω πληροφορίες στο Internet ή και στο ChatGPT. Το να γνωρίζει κανείς το ιστορικό πλαίσιο κάνει το μυθιστόρημα πιο συναρπαστικό, αλλά σίγουρα δεν είναι απαραίτητο καθώς μπορεί κανείς να το δεχτεί σαν μια εξολοκλήρου φανταστική ιστορία.
Αν και δεν έχω δει να προτείνεται σε κάποια λίστα, το ιστορικό μυθιστόρημα “Η πριγκιπέσα Ιζαμπώ” αξίζει να δοκιμάσετε να το διαβάσετε ιδιαίτερα αν είστε φίλοι του είδους. Δείτε πρώτα λίγο το ύφος και τον τρόπο γραφής του Τερζάκη καθώς μπορεί να μην σας ταιριάζει.